ഒന്ന്

ഡിസംബറില്‍ ചിന്നഹള്ളി‍യിലെ തണുത്ത കാറ്റിനും പൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്ന മഞ്ഞുതുള്ളികള്‍ക്കും കാപ്പിപ്പൂക്കളുടെ മണമായിരുന്നു.

ആ ശൈത്യകാലത്തെ ഒരു വൈകുന്നേരം താഴ്വാരത്തെ സില്‍‌വര്‍ ഓക്ക് മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ ഞാന്‍ നടന്നു പോയി. ദൈത്താപുരത്തേയ്ക്കുള്ള വഴി ഏറെക്കുറെ വിജനമായിരുന്നു. പാതയുടെ ഇരുവശത്തും കാപ്പിച്ചെടികള്‍ പൂത്തുലഞ്ഞ് നിന്നിരുന്നു. തണുത്തുറഞ്ഞ വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ മഞ്ഞുകുപ്പായത്തിനുള്ളില്‍ കയ്യും തിരുകി ഞാന്‍ ഇതുവഴി നടന്നു പോകാറുണ്ട്.

പര്‍വ്വതിബറ്റയിലേയ്ക്ക് നടന്നുകയറുമ്പോള്‍ മഞ്ഞ് വീഴാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇവിടെ മലമുകളില്‍ പാര്‍വ്വതീദേവിയുടെ അമ്പലമുണ്ട്. വനവൃക്ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒരുപാട് കല്‍ത്തൂണുകളും കല്‍‌‍വിളക്കുകളുമുള്ള ചെറിയ അമ്പലം. വിശേഷദിവസങ്ങളിലൊഴികെ ആരും ഇവിടേയ്ക്ക് വരാറില്ല.

അവിടമാകെ കരിയിലകളാല്‍ മൂടിക്കിടന്നു. എന്റെ പാദങ്ങള്‍ക്കടിയില്‍ കരിയിലകള്‍ ഒച്ച വച്ചുകൊണ്ട് ഞെരിഞ്ഞമര്‍ന്നു. കല്‍‌ത്തൂണുകളില്‍ വള്ളിച്ചെടികള്‍ പടര്‍ന്നു കയറിയിരിക്കുന്നു. കല്‍‌വിളക്കുകളില്‍ മഴവെള്ളം വീണ് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കനകാംബരച്ചെടികളില്‍ പൂക്കള്‍ വിടര്‍ന്നു നിന്നിരുന്നു. ഒരു വശത്തായി നാഗലിംഗവൃഷം ഇലകള്‍ പൊഴിച്ച് നിശ്ശബ്ദം നില്‍ക്കുന്നു.

താഴെ മഗ്ഗിയിലെ വിശാലമായ പുല്‍പ്രദേശങ്ങളില്‍ കാലികള്‍ മേഞ്ഞു നടക്കുന്നു. ചിന്നഹള്ളിയിലെ കാപ്പിത്തോട്ടങ്ങളും അകലെയായി വയലേലകള്‍ക്ക് അരികിലായി മഗ്ഗിയിലെ ഗ്രാമത്തിലെ വീടുകളും കാണാം. അതിനുമപ്പുറം കുന്നുകള്‍ക്ക് മീതെ വെള്ള മഞ്ഞ് മൂടിക്കിടക്കുന്നു.

തണുത്ത കാറ്റ് കരിയിലകളെ പറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കടന്നുപോയി.

കല്‍ത്തൂണുകളിലൊന്നില്‍ ചാരി ഞാനിരുന്നു. വിദൂരദിനങ്ങളിലെ സായാഹ്നങ്ങളില്‍ ഞാനും ജോനോയും ഇവിടേയ്ക്ക് വരുമായിരുന്നു. ഈ കല്‍ത്തൂണുകളില്‍ ചാരിയിരുന്ന് ഞങ്ങള്‍ ഒരുപാട് സംസാരിക്കുമായിരുന്നു. ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങള്‍ കാണുമായിരുന്നു. അന്നൊക്കെ ജോനോ പാടാറുണ്ടായിരുന്നു. ആ പാട്ടിനൊപ്പിച്ച് ആകാശം നോക്കി അങ്ങനെയിരിക്കാന്‍ എന്തു രസമാണെന്നോ.

“പാംച് പൈസേ.....പാംച് പൈസേ......” ഒരിക്കല്‍ പരിചിതമായിരുന്ന ആ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ തലയുയര്‍ത്തി നോക്കി. താഴ്വരയിലൂടെ അലഞ്ഞു നടക്കാറുള്ള ഭ്രാന്തനായിരുന്നു അത്.

ഞാന്‍ ആദ്യമായി അയാളെ കാണുന്നത് ചിന്നഹള്ളിയിലെ തെരുവില്‍ വച്ചാണ്. അന്ന് ഞാന്‍ ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്നു. വെണ്‍ന്മേഘങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ സൂര്യപ്രകാശം താഴ്വരയിലേയ്ക്ക് പതിയെ വീണുകൊണ്ടിരുന്ന ദിവസമായിരുന്നു അന്ന്. വളരെ നാളുകള്‍ക്ക് ശേഷമാണ് അന്ന് താഴ്വരയിലേയ്ക്ക് വെയില്‍ വീഴുന്നത്. ചിന്നഹള്ളിയിലെ തെരുവ് അന്ന് തിരക്കിലായിരുന്നു. എല്ലാവരും തിരക്കിലായിരുന്നു. എന്നാല്‍ അന്ന് അയാള്‍ മാത്രം ഒരിടത്ത് നിശ്ശബ്ദം നിന്നു.

പിന്നീട് ഞാന്‍ അയാളെ കാണുന്നത് മഗ്ഗിയിലെ തെരുവില്‍ വച്ചാണ്. അന്ന് മഴയായിരുന്നു. തെരുവ് വിജനമായിരുന്നു. എല്ലാവരും എവിടെയെങ്കിലുമൊക്കെ ഒതുങ്ങിക്കൂടി നിന്നു. എന്നാല്‍ അന്ന് അയാള്‍ മാത്രം പെയ്തുവീഴുന്ന മഴയിലൂടെ നനഞ്ഞുകൊണ്ട് എവിടേയ്ക്കോ നടന്നു പോയി.

പിന്നേയും എത്രയോ പ്രാവശ്യം ഞാന്‍ അയാളെ കണ്ടു. അന്നൊക്കെ “പാംച് പൈസേ.....പാംച് പൈസേ......”എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എല്ലാവരുടെയും മുന്നില്‍ കൈ നീട്ടി പിന്നെ എന്തെക്കൊയോ പുലമ്പിക്കൊണ്ട് അയാള്‍ നടന്നു പോകുമായിരുന്നു.

അപ്രതീക്ഷിതമായി ഒരു ദിവസം അയാള്‍ എന്റെ മുന്നിലേയ്ക്കും വന്നു. “പാംച് പൈസേ.....പാംച് പൈസേ......” അഴുക്കുപുരണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും, അലസമായി പറന്നു കിടക്കുന്ന താടിയും തലമുടിയും, നീട്ടി വളര്‍ത്തിയ നഖവും ഒക്കെയുള്ള ആ രൂപം എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തി. അയാള്‍ എന്റെ മുന്നില്‍ നിന്ന് ദയനീയമായി കൈ നീട്ടി. ഞാന്‍ ഒരു ഇരുപത്തിയഞ്ചു പൈസ അയാള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അയാള്‍ അത് വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കി. ഒടുവില്‍ ആ നാണയം എനിയ്ക്ക് തിരികെ തന്നിട്ട് എവിടേയ്ക്കൊ നടന്നു മറഞ്ഞു.

അന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാന്‍ അമ്മയോട് ആ ഭ്രാന്തനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. അയാള്‍ എന്തിനാ ഞാന്‍ കൊടുത്ത ആ പൈസ തിരികെ തന്നതെന്നും ചോദിച്ചു. അയാള്‍ അഞ്ചു പൈസ മാത്രമേ വാങ്ങുകയുള്ളൂ എന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു. അമ്മയോട് ആ ഭ്രാന്തനെക്കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആ സംഭവത്തിനുശേഷം എല്ലാ ദിവസവും ഞാന്‍ എന്റെ പോക്കറ്റില്‍ ഒരു അഞ്ചുപൈസ കരുതി വച്ചിരുന്നു. ഓരോ ദിവസവും സ്കൂളില്‍ പോകാന്‍ കവലയില്‍ വരുമ്പോഴും തിരികെ പോകാന്‍ കവലയില്‍ ബസ്സിറങ്ങുമ്പോഴും എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അയാളെ തിരഞ്ഞു. പക്ഷെ അയാളെ മാത്രം എങ്ങും കണ്ടില്ല. ആരും അയാളെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുപോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ആ ഭ്രാന്തനെക്കുറിച്ച് അറിയണമെന്ന് എനിയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീടാവട്ടെയെന്ന് ഓരോ പ്രാവശ്യവും കരുതി. ഒടുവില്‍ വേണ്ടായെന്ന് തീരുമാനിച്ചു.

ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നുപോയി. ഞാനും വളര്‍ന്നു. എല്ലാവരും അയാളെ മറന്നുവെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്നാല്‍ ഞാന്‍ വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ അയാളെ ഓര്‍ത്തു.

പിന്നീടൊരിക്കല്‍ മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന ഒരു വൈകുന്നേരം ഷക്ലേഷ്പുരത്ത് നിന്നും ചിന്നഹള്ളി വഴി മഗ്ഗിയ്ക്കു പോകുന്ന ബസ്സ് ശബ്ദമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ട് ചിന്നഹള്ളിയിലെ കവലയില്‍ വന്നു നിന്നു. അതില്‍ നിന്നും അയാള്‍ പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി. ആ ഭ്രാന്തന്‍. എന്റെ കൈകള്‍ ഞാന്‍ അറിയാതെ തന്നെ അഞ്ചുപൈസയ്ക്കുവേണ്ടി പോക്കറ്റില്‍ പരതുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം എല്ലാവരും അയാളെ നോക്കി. അയാള്‍ ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ തെരുവിലൂടെ നടന്ന് എവിടെയോ മറഞ്ഞു.

അന്ന് രാത്രി ഞാന്‍ വീട് മുഴുവനും അഞ്ചുപൈസയ്ക്കുവേണ്ടി തിരഞ്ഞു. അവസാനം കളപ്പുരയിലെ കാളിമുത്തുവിന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും കുറേ അഞ്ചുപൈസ നാണയങ്ങള്‍ കിട്ടി. വീണ്ടും ഒരിയ്ക്കല്‍കൂടി അയാള്‍ എന്റെ മുന്നിലെത്തുന്നതും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഞാനിരുന്നു. എന്നാല്‍ അയാള്‍ വന്നില്ല. ഞാന്‍ ആ അഞ്ചുപൈസകള്‍ കാളിമുത്തുവിന് തിരികെ കൊടുത്തു. ഞാന്‍ അയാളെ മറന്നുതുടങ്ങുകയായിരുന്നു.

എന്നാല്‍ ഇപ്പോള്‍ ഈ സന്ധ്യയില്‍ ഈ മലമുകളില്‍ ഈ അമ്പലനടയില്‍ അയാള്‍ വീണ്ടും.

ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി അയാള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ ഞാന്‍ നിസ്സഹായനായി. അയാള്‍ ആവശ്യപ്പെടുന്ന നിസ്സാരമായ അഞ്ചുപൈസ കൊടുക്കാന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ എനിയ്ക്ക് ഏറെ വിഷമം തോന്നി.

ഒരിക്കല്‍കൂടി എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് ദയനീയമായി നോക്കിയിട്ട് ഇരുള്‍വീണുകിടക്കുന്ന വനമരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ നടന്ന് അയാള്‍ മറഞ്ഞു.

ചിന്തകള്‍ അതെന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തി. ഈ നശിച്ച ഭ്രാന്തമായ ഏകാന്തദിനങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളുമൊക്കെയുള്ള സുന്ദരമായൊരു യൌവനം അയാള്‍ക്കുമുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അന്നൊക്കെ അയാള്‍ക്കും അച്ഛന്‍, അമ്മ, സഹോദരങ്ങള്‍, കൂട്ടുകാര്‍ ഒക്കെയുണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം. ഒരു പക്ഷെ സുന്ദരിയായ ഒരു പ്രണയിനിയും അയാള്‍ക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം. എന്നാലിന്നോ! അയാള്‍ അതറിയുന്നുവോ? ഇനിയും എത്ര നാള്‍ ഇങ്ങനെ?

ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് ചുറ്റും ഇരുട്ടാണ്. മഞ്ഞു ചെറുതായി പൊഴിയുന്നുണ്ട്. ഇവിടെ പൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്ന മഞ്ഞുതുള്ളിപോലെ എന്റെ മുന്നിലേയ്ക്ക് ഇനിയും ഒരുനാള്‍ അയാള്‍ വരുമായിരിക്കാം.